شاید تا کنون در قالب فرم و نوشتار بسیاری از نزدیکی ادیان الهی، تنوع قومیتی و حتی نژادی در اروند( آبادان و خرمشهر) سخن به میان آمده باشد؛ اما پرداختن به این مهم هیچگاه کهنه و یا خالی از لطف نخواهد بود.
نسل های گذشته همواره تلاش داشته اند که با پررنگ جلوه دادن این اتفاق نادر که در کم تر نقطه ای از کشور شاهدش بوده ایم، اروند را بعنوان سمبل صلح و دوستی به دیگر نسل ها معرفی کنند. منطقه ای که مسجد و کلیسای آن دوشادوش یکدیگر پذیرای پیروانشان بوده اند، منطقه ای که از اصفهانی ها و بلوچ هایش و دزفولی ها و بوشهری‌ها و … حسینه داشته اند تا پاکستانی ها. کنیسه یهودیان که امروز تنها ویرانه ای از آن باقی مانده خود گویای این ادعاست.
قبرستان یهودیان و انگلیسی ها و ارامنه که در دل این خاک جمعیت بزرگی از این اقوام و ملیت ها را جای داده ثابت می کند که این خاک پذیرنده چه بسیاری بوده است.
بعنوان نسل جدید این دیار بر خود واجب می دانم هرازگاهی با نگاه به تاریخ جادویی و پر رمز و راز این خطه بی نظیر، پلی از گذشته به آینده بزنم تا شاید بتوانیم دوباره شاهد شکوفایی و رونق این سرزمین عزیز باشیم.
وقتی به پشت سر می نگرم و وحدت ادیان را در کمال آرامش و دوستی می بینم نمیتوانم نگویم «اروند نماد صلح» در کل کشور بوده است. فعالین حوزه گردشگری با تمرکز و پردازش بر این جمله (اروند نماد صلح) می بایست با نگاه به گذشته و اتفاقاتی نظیر جنگ که بر این خاک تحمیل شد، تلاش کنند گونه ای جدید از گردشگری را عرضه کنند که در هیچ کجای کشور یافت نمی شود. منطقه ای که جنگ تمام عیار و صلح بی همتا را در کارنامه خود دارد، قطعا می تواند برند گردشگری باشد.
**یادداشت از: سید محمد سیدی، مدیر توسعه گردشگری سازمان منطقه آزاد اروند