کشف ساختمان ساساني در محوطه باستاني ويگل

به گزارش بنا (bena) به نقل از اداره کل روابط عمومي سازمان ميراث فرهنگي، صنايع دستي و گردشگري، دکتر محسن جابري با بيان اينکه اين فصل از کاوش مدت 40 روز و با همکاري دانشجويان باستانشناسي دانشگاه هاي تهران، کاشان و هنر اصفهان انجام شد افزود: کشف اين بناي مذهبي بيانگر وجود يک شهر مهم مربوط به دوره ساساني در اين محدوده مکاني است، به همين دليل بر اهميت محوطه باستاني ويگل تأکيد کرده و کاوشهاي مستمر باستانشناسي را مي طلبد.

عضو هيأت علمي پژوهشکده باستانشناسي سازمان ميراث فرهنگي يادآور شد: اين محوطه در سال 1384 شناسايي و در سال 1385 مورد بررسي روشمند و سيستماتيک باستانشناسي قرار گرفت و بر اساس اطلاعات به دست آمده مشخص شد 2 شهر از دوره ساساني تا دوره سلجوقي در اين محوطه وجود دارد.

جابري با تأکيد بر اينکه در سال 1387 برنامه گمانه زني و تعيين حريم اين منطقه انجام شد خاطر نشان کرد: در اين فصل از کاوش به منظور شناخت لايه هاي باستاني بخش ساساني منطقه مورد کاوش عمودي قرار گرفت و سمت ديگر کاوش افقي شد.

به گفته سرپرست کاوش محطوه باستاني ويگل، در نتيجه اين کاوش يک ساختمان مربوط به دوره ساساني در ابعاد 11 × 10 کشف شد.

جابري گفت: پلان اين ساختمان آتشگاهي چليپايي شکل و مانند چهار طاقي هاي دوره ساساني داراي چهار دهانه ورودي است. در مرکز ساختمان نيز بقاياي يک آتشدان منحصر به فرد از دوره ساساني با تزئينات گچبري قرار دارد. در اطراف پايه آتشدان و ورودي سطح آتشگاه نيز بقايا و قطعات گچبري زيبايي از همين عصر به دست آمده است.

بنا بر اظهارات سرپرست کاوش محوطه باستاني ويگل، اين ساختمان از جنس چينه بوده و با گل ساخته شده است. کف و ازاره هاي آن داراي روکش گچ است که چند بار تجديد و اصلاح شده و نشان مي دهد اين ساختمان مدت زيادي مورد استفاده بوده است. همچنين بدنه هاي آن نيز از ازار به بالا با رنگ قرمز اخرايي رنگ آميزي شده است.

جابري افزود: در حين حفاري مشخص شد که اين ساختمان پس از انتقال شهر به دوره اسلامي تخريب شده و طي قرون اوليه اسلامي تغيير کاربري پيدا کرده است.

وي در پايان تأکيد کرد : اين نوع از معماري مذهبي دوره ساساني که در حوزه استان فارس (‌فارس جنوبي) شناخته شده است براي نخستين بار است که با اين کيفيت در ايران مرکزي شناسايي مي شود. به خصوص

به دليل اينکه در اينجا 2 شهر با کالبد سالم وجود دارد که تمامي ساختار ها و عناصر و اجزاي آن موجود و در زير ماسه ها مدفون است. لذا کاوشهاي باستانشناسي مي تواند بخشهاي مبهم تاريخ شهرسازي ايران طي دوره انتقال از ساساني به اسلامي و شهرسازي قرون اوليه اسلامي را روشن کند.